ΤΗ ΙΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Βλασίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια πέντε, δευτερούντες τό πρώτον.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Εν τή ασκήσει βλαστήσας, Όσιε Βλάσιε, Ιερωσύνης δόξη, ώσπερ φοίνιξ δικαίων, εξήνθησας παμμάκαρ, καρπούς θεϊκούς, μαρτυρίου προσάγων Θεώ, τήν τών ειδώλων κατάλυσιν εμφανώς, καί ανθρώπων τήν οικείωσιν.

Ποιμαντικώς, διαπρέψας, Ιερομάρτυς Χριστού, άθλητικούς αγώνας, υπομείνας γενναίως, έν δι' αμφοτέρων, στέφος λαβών, εν εκατέροις κοσμούμενος, δικαιοσύνη καί πόνοις αθλητικοίς, διό πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Θείω ρωσθείσαι γυναίκες, ζήλω τής πίστεως, τοίς υπερτίμοις άθλοις, τής καλής μαρτυρίας, εστέφθησαν σύν τέκνοις, θαύμα φρικτόν! τήν κεφαλήν γάρ ποθούσαι Χριστόν, καί εν αυτώ νυμφευθείσαι υπέρ αυτού, τάς κεφαλάς εναπετμήθησαν.

Ως προμηθέα σε πάντων, υμνούμεν Βλάσιε, καί λογικών θρεμμάτων, καί αλόγων πασχόντων, πάντας γάρ ισχύεις, θεράπον Χριστού, ευεργετείν καί ιάσθαι πιστώς, τήν γάρ τού Πνεύματος χάριν πεπλουτηκώς, δαψιλευεις τά θαυμάσια.

Χριστός τό ζήν σοι παμμάκαρ, καί τό θανείν αληθώς, κέρδος εδείχθη πίστει, κατά Παύλον τόν μέγαν, Βλάσιε θεόφρον, επεί δι' αυτόν, προθυμότατα τέθνηκας, καί σύν αυτώ βασιλεύεις διά παντός, εις ζωήν τήν ατελεύτητον.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Επί τήν σήν ευσπλαγχνίαν, προστρέχω πάντοτε, επί τούς σούς προσφεύγω, οικτιρμούς καθ' εκάστην, υμνών καί ευλογών σε καί τήν πολλήν, ανοχήν εκπληττόμενος, τού σού Υιού επί πάσί μου τοίς κακοίς, ήν ενδείκνυται Θεόνυμφε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Αναρτηθέντα ως είδεν, επί σταυρού τόν Αμνόν, η άμωμος Παρθένος, θρηνωδούσα εβόα. Γλυκύτατόν μου Τέκνον, τί τό καινόν, καί παράδοξον θέαμα; πώς ο κατέχων τά πάντα εν τή χειρί, επί ξύλου προσηλώθης σαρκί;

Εάν δέ τύχη εκτός τής τεσσαρακοστής, λέγε τά εξής, Ιδιόμελα.

Δόξα... Ήχος πλ. β'  Τού Στουδίτου

Βλαστήσας εν τή ασκήσει τών θείων αρετών, φερωνύμως Βλάσιε, εξήνθησας δαυϊτικώς, ώσπερ φοίνιξ εν ταίς αυλαίς τού Κυρίου, καί ωσεί κέδρος επληθυνθης τοίς κατορθώμασιν, ως άμπελος δέ ευθηνούσα εν οίκω Θεού, τώ καιρώ τού μαρτυρίου, τεμνόμενος βασάνων ποιναίς, εκ καρπού τών αγώνων σου, έβλυσας ημίν οίνον νοητόν, εξ ού πιόντες, ευφροσύνης ενθέου τάς καρδίας πληρούμεθα, καί συμφώνως συνελθόντες, εν τή σεβασμία μνήμη τής σής τελειώσεως, μακαρίζοντες ευφημούμέν σε, αιτούμενοι λαβείν διά σού τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεόν εκ σού σαρκωθέντα έγνωμεν, Θεοτόκε Παρθένε, αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Η Πάναγνος ως είδέ σε, επί Σταυρού κρεμάμενον, θρηνωδούσα, ανεβόα μητρικώς. Υιέ μου καί Θεέ μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πώς φέρεις πάθος επονείδιστον.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος δ'

Ως καλός παιδοτρίβης, καί διδάσκαλος τής ευσεβείας, τή ενεργεία καί δυνάμει τών θείων λόνων σου, γυναίκας φιλοθέους υπείληψας πρός αγώνας μαρτυρικούς, τό ασθενές τής φύσεως αυτών ρωννύων εν Χριστώ, μεθ' ών τόν δρόμον τής ασκήσεως καλώς τελέσας, εις νυιμφώνα ουράνιον φαιδρώς συναγάλλη, διπλώ στεφάνω τής θείας δόξης σεμνυνόμενος, καί εξαιτούμενος σύν αυταίς τήν ειρήνην ημίν δοθήναι, καί τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Επομβρίαις Πανάχραντε, τής τού Πνεύματος χάριτος, τήν εμήν διάνοιαν καταγλύκανον, η τήν σταγόνα κυήσασα, Χριστόν τόν Θεόν ημών, ανομίας τών βροτών, οικτιρμοίς αποσμήχουσαν, καί κατάκλυσον, τήν πηγήν τών παθών μου, καί χειμάρρου, καταξίωσον τρυφής με, τής αειζώου πρεσβείας σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως εώρακε Κύριε, η Παρθένος καί Μήτηρ σου, εν Σταυρώ κρεμα μενον, εξεπλήττετο, καί ατενίζουσα έλεγε. Τί σοι ανταπέδωκαν, οι πολλών σου δωρεών, απολαύσαντες Δέσποτα; αλλά δέομαι, μή με μόνην εάσης εν τώ κόσμω, αλλά σπεύσον αναστήναι, συνανιστών τούς Προπάτορας.

Aπολυτίκιον  Ήχος πλ. δ'

Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τών Αποστόλων γενόμενος, τήν πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, διά τούτο τόν λόγον τής αληθείας ορθοτομών, καί τή πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Βλάσιε. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγεται ο Κανών, ού η ακροστιχίς.

Ύμνοις κροτώ σε Μάρτυς, ευσεβοφρόνως. Ο Ιωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'

Ο Ειρμός

«Άσμα αναπέμψωμεν λαοί, τώ θαυμαστώ Θεώ ημών, τώ απαλλάξαντι τόν Ισραήλ δουλείας, ωδήν επινίκιον, άδοντες καί βοώντες, Άσωμέν σοι τώ μόνω Δεσπότη».

Ύμνοις τήν φωσφόρον καί σεπτήν, καί ιεράν σου άθλησιν, ανευφημούντος πιστώς, Χριστού Ιερομάρτυς, τόν νούν μου καταύγασον, αίγλη φαεινοτάτη, παρρησίαν έχων πρός τόν Κτίστην.

Μίαν χαρακτήρσιν εν τρισίν, Ομολογών θεότητα, πολυθεϊας αχλύν, απήλασας καί όρθρος, αυγάζων ευσέβειαν, ώφθης Ιερομάρτυς, τοίς εν ζόφω πλάνης κρατουμένοις.

Νύκτα αθεϊας αστραπαίς, τού Ιερού κηρύγματος, απομειώσας φωστήρ, κοσμούμενος εδείχθης, θαυμάτων λαμπρότησι, φέγγει τε μαρτυρίου, καί τήν κτίσιν πάσαν καταυγάζεις.

Θεοτοκίον

Όλην καθαράν σε ευρηκώς, ο καθαρός εσκήνωσεν, εν τή νηδύϊ σου, αγνή Παρθενομήτορ, καί σάρξ εχρημάτισε, δίχα τής αμαρτίας, ίνα πλάνης ημάς απαλλάξη.

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, υψώθη κέρας μου εν Θεώ μου, επλατύνθη επ' εχθρούς μου τό στόμα μου, ευφράνθην εν σωτηρίω σου».

Οι ταίς ακάνθαις συμπνιγόμενοι τών τού βίου, απαύστως Βλάσιε συμπτωμάτων, τής πρεσβείας τή δρεπάνη καθαίρονται, προστάτην σε προσκαλούμενοι.

Τή πρός τό θείον ανανεύσει ολικωτάτη, βασάνων ήνεγκας τρικυμίαν, ξεομένης τής σαρκός σου, ως πάσχοντος ετέρου, σύ διακείμενος.

Ως Ιεράρχης, ως αήττητος Αθλοφόρος, ως θεία δόξη ηγλαϊσμένος, ακροτάτω εφετώ νύν παρίστασαι, πρεσβεύων υπέρ τής ποίμνης σου.

Θεοτοκίον

Σέ τήν φανείσαν, υπερέχουσαν τών κτισμάτων ως πάντων ούσαν αγιωτέραν, εν αινέσει γενεαί Ιμακαρίζουσιν, ανθρώπων θεομακάριστε.

Κάθισμα  Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εκβλαστήσας ως δένδρον πανευθαλές, εν τώ οίκω Κυρίου Ιερουργέ, πολλούς κατεφύτευσας, πρός τήν γήν τήν σωτήριον, καί ως κριός ποιμνίου, καλώς ηγησάμενος, δεσμευθείς εσφάγης, θυσία γενόμενος, τώ δι' ευσπλαγχνίαν, ως αρνίον σφαγέντι, καί χαίρων ανέδραμες, πρός αυτόν Πάτερ Βλάσιε. Διά τούτο βοώμέν σοι. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Διά κόσμον Παρθένε τόν κοσμικόν, καί ταγμάτων τών άνω καλλωπισμόν, εν κόσμω εκύησας, τόν τού κόσμου Κοσμήτορα, πρό γάρ τούτου Κόρη, υπήρχον ακόσμητα, ως βροτών μή βλέπειν, δυναμένων τόν Κύριον, όθεν αμφοτέρων, κοσμιότης κοσμία, ωράθης Μητρόθεε, κοσμιότητι Τόκου σου, τόν γάρ κόσμον εκόσμησας, κόσμω τώ αρχαίω δι' αυτού, καί Αγγέλων πάντα τόν διάκοσμον, κατακοσμείς υπερκάλως, εν σοί κοσμοσώτειρα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεκραύγαζεν. Ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταυρωσιν, ήν περ υπομένεις διά σπλάγχνα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε. Η πιστώς εκβοήσωμεν. Σπλαγχνίσθητι Παρθένε εφ' ημάς, καί πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, αυτού τά παθήματα.

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Εξ όρους κατασκίου, Λόγε ο Προφήτης, τής μόνης Θεοτόκου, μέλλοντος σαρκούσθαι, θεοπτικώς κατενόησε, καί εν φόβω, εδοξολόγει σου τήν δύναμιν».

Έχων τήν ψυχήν, αϋλω φωταυγεία, Μάρτυς καί ποιμήν, φαιδρώς αυγαζομένην, δικαστικών πρό βημάτων έστης ανδρείως, Ομολογών Θεού τήν σάρκωσιν.

Μύστης Ιερεύς, καί Μάρτυς στεφηφόρος, στύλος ακλινής, καί βάσις ευσεβείας, καί αληθείας εδραίωμα εγνωρίσθης, τή Εκκλησία, Μάρτυς Βλάσιε.

Άρνας λογικούς, εποίμανας οσίως, θύμα δέ δεκτόν, προσήχθης τώ Δεσπότη, ολοκαυτούμενον άνθραξι μαρτυρίου, Ιερομύστα πανσεβάσμιε.

Ρήσει σου σοφών, χειλέων απεφράγη, χείλη πονηρά, λαλούντα βλασφημίαν, εις τόν τών όλων Δεσπότην καί Βασιλέα, Ιεροκήρυξ αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Τόμον σε καινόν, προείδεν ο Προφήτης, έχοντα Θεού, τόν Λόγον γεγραμμένον, τόν διαρρήξαντα Κόρη τής αμαρτίας, τών Προπατόρων τό χειρόγραφον.

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Τόν ζόφον τής ψυχής μου, διασκέδασον, φωτοδότα Χριστέ ο Θεός, ο τό αρχέγονον σκότος διώξας τής αβύσσου, καί δώρησαί μοι τό φώς τών προοταγμάτων σου Λόγε, ίνα ορθρίζων δοξάζω σε».

Υπέμεινας ανδρείως, τής σαρκός τάς αικήσεις αοίδιμε, εν τώ δεινώς τραυματίζεσθαι, τήν πλάνην τραυματίζων, καί ταράσσων εχθρούς, τή πρός Θεόν ανυψώσει Ποιμήν αξιάγαστε.

Σταυρώ τόν προσπαγέντα, εν τώ πάθει σου εικονίζων Μακάριε, τάς τής σαρκός αλγηδόνας, υπέφερες γενναίως, καί νικητής γεγονώς, συνηριθμήθης αξίως, Μαρτύρων στρατεύμασιν.

Ενθέω πεποιθήσει, προσευχών σου μάστιξι, θήρα Πάτερ συνώθησας, αποβαλέσθαι τήν θήραν, ήν αδίκως συνέσχε, πιστού γυναίου πληρών, συμπαθεστάτη καρδία τήν αίτησιν Βλάσιε.

Θεοτοκίον

Υμνούμέν σε Μαρία, τήν θεώσασαν τών ανθρώπων τό φύραμα, τή υπέρ νούν σου λοχεία, καί αναπλάσασαν καταφθαρέντας ημάς, καί συντριβέντας απάτη τού όφεως Πάναγνε.

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Συνήθλησέ σοι χορός, σεπτών γυναίων αοίδιμε, ρωσθείσαι γάρ τού Σταυρού, δυνάμει συνέτριψαν, εχθρού πολυμήχανον, κεφαλήν καί νίκης, ανεπλέξαντο τό διάδημα.

Ερρώσθη τό ασθενές, Θεού δυνάμει καί χάριτι, ιδού γάρ νεανικώς, γυναίκες ηρίστευσαν, τόν όφιν πατήσασαι, τόν ποτέ τήν Εύαν, Παραδείσου εξοικίσαντα.

Βυθίσασαι πονηρών, δαιμόνων άψυχα ξόανα, επουρανίου ναού, κειμήλια έμψυχα, εαυτάς προσήξατε, καί τών πρωτοτόκων, Εκκλησίαν εφαιδρύνατε.

Θεοτοκίον

Ο θρόνος ο τού Θεού, τών Χερουβίμ ο υπέρτερος, νεφέλη η τού φωτός, ψυχής μου τά όμματα, Παναγία φώτισον, καί παθών αχλύος, τήν καρδίαν μου καθάρισον.

Κοντάκιον  Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Ο θείος βλαστός, τό άνθος τό αμάραντον, αμπέλου Χριστού, τό κλήμα τό πολύφορον, θεοφόρε Βλάσιε, τούς εν πίστει τελούντας τήν μνήμην σου, ευφροσύνης πλήρωσον τής σής, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών.

Ο Οίκος

Ρώιμη Θεού ενισχυθείς, ώ θεόφρον, ως Ιερός Ιεράρχης καί λειτουργός αυτού, εν πράξεσι θείαις αναδέδειξαι, τών αθλοφόρων εν ταίς χορείαις, αθλοφόρος ωράθης καί στεφανίτης, τής Ααρων υπερήρθης θυσίας, ώς μύστης Χριστού, σύν Άβελ αίμα τό θείον ανακράζει Θεώ τήν σφαγήν σου, καί θρόνω θείω τού κτίσαντος παρεστώς, συν Αγγέλων τοίς τάγμασι πρεσβεύεις απαύστως υπέρ πάντων ημών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Βλασίου, Αρχιεπισκόπου Σεβαστείας.

Στίχοι

·        Λαιμόν Βλάσιος εκκοπείς διά ξίφους,

·        Αλγούσι λαιμοίς ρευμάτων είργει βλάβας.

·        Ενδεκάτη Βλασίου τάμεν αυχένα χαλκός ατειρής.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι δύο Παίδες, οι συναθλήσαντες τώ Αγίω Βλασίω, μετά τών επτά γυναικών, ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

·        Βαβαί τοσαύτης παιδίων ευθαρσίας!

·        Σπεύδουσιν άμφω, ποίον εκτμηθή φθάσαν.

·        Κτείνει γυναίκας επτά σεπτάς τό ξίφος,

·        Ου τή γυναικών συσχεθείσας δειλία.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής ευρέσεως τού λειψάνου τού Αγίου Ζαχαρίου τού Προφήτου, τού Πατρός τού τιμίου Προδρόμου.

Στίχοι

·        Φανείς ο νεκρός γήθεν ο Ζαχαρίου,

·        Τοίς ζώσι πιστοίς άφθονον βλύζει χάριν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη Θεοδώρας τής Βασιλίσσης, τής στερεωσάσης τήν ορθοδοξίαν.

Στίχοι

·        Θεοδώραν Άνασσαν ευσεβεστάτην,

·        Χριστός Βασιλεύς αξιοί θείου στέφους.

Ταίς αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Τών Χαλδαίων η κάμινος, πυρί φλογιζομένη, εδροσίζετο πνεύματι, Θεού επιστασία, οι Παίδες δέ έψαλλον. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Φωτισμού θείου έμπλεων, κτησάμενος καρδίαν, απροσκόπτως παρέδραμες, προσκόμματα τής πλάνης, εχθρών διαβήματα, υποσκελίσας Σοφέ, τή παρουσία σου.

Ραντισμώ τών αιμάτων σου, πλάνης φλόξ απεσβέσθη, τή ελλάμψει τών λόγων σου, η κτίσις εφωτίσθη, κραυγάζουσα Βλάσιε. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ου σκιαίς ουκ αινίγμασιν, όν επόθησας βλέπεις, πρός δέ πρόσωπον, πρόσωπον λυθέντων τών εσόπτρων, καί μέλπεις γηθόμενος. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Νυσταγμώ κρατηθέντα με, Παρθένε αμελείας, αμαρτίας κατέλαβεν, ύπνος θανατηφόρος, διό μετανοίας με, πρός ζωηφόρον αυγήν, Αγνή εξέγειρον καί σώσόν με.

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Ο στεγάζων εν ύδασι τά υπερώα αυτού, ο τιθείς θαλάσση όριον ψάμμον, καί συνέχων τό πάν, σέ υμνεί Ήλιος, σέ δοξάζει Σελήνη, σοί προσφέρει ύμνον πάσα κτίσις, τώ Δημιουργώ, καί Κτίστη εις τούς αιώνας».

Ως κριός εθελόθυτος, ως ιερείον δεκτόν, ως αμνός άκακος, χαίρων προσήχθης τώ τυθέντι αμνώ, εις ημών λύτρωσιν, καί Μαρτύρων συνήφθης ομηγύρει, μέλπων σύν Αγγέλοις, τήν Ιερωτάτην Παμμάκαρ υμνωδίαν.

Σταλαγμοίς τών αιμάτων σου, αποξηράνας βυθόν αθεϊας Μάρτυς, έβλυσας κόσμω, ιαμάτων κρουνούς, παύοντας καύσωνα, παθημάτων παντοίων, τών εν πίστει σοι καταφευγόντων, καί υπερυψούντων Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ουκ αρνούμεθα Κύριον, τόν επί πάντων Θεόν, Ιερών γυναίων χορός, εβόα ο Μακάριος, όθεν ξεόμεναι, καί πυρί ομιλούσαι, καί σιδήρω κάρας εκτμηθείσαι, έχαιρον υμνουσαι, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον,

Ιεράν σε προήγγειλαν, Παρθενομήτορ φωναί, εσομένην Κόρη, τού Ποιητού σου, υπέρ φύσιν τροφόν, γέννησιν άρρητον, ως καί σύλληψιν ξένην κεκτημένην, όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Τόν προδηλωθέντα, εν όρει τώ νομοθέτη, εν πυρί καί βάτω, τόκον τόν τής αειπαρθένου, εις ημών τών πιστών σωτηρίαν, ύμνοις ασιγήτοις μεγαλύνομεν».

Ως υπερφυεί κλίμακι, τώ αίματι Μάρτυς, επιβάς τάς άνω μονάς, κατέλαβες ωραίος, αγλαϊαις αποδειχθείς τών αγώνων, καί τώ στεφοδότη σου παρίστασαι.

Σέ τόν φωταυγή Ήλιον, ποθούσαι γυναίκες, καί τών ηδυπνόων Χριστέ οσφρανθείσαί σου μύρων, διά πάθους τό σόν εικόνισαν πάθος, καί τής αφθαρσίας ηξιώθησαν.

Ημεροφαής ως αστήρ, ταίς άνω χορείαις αυλιζόμενος Βλάσιε, τήν φωσφόρον σου μνήμην, τούς γεραίροντας ζοφερών εγκλημάτων, ρύσαι ταίς πρεσβείαις σου δεόμεθα.

Θεοτοκίον

Φέρεις εν αγκάλαις, Χριστόν τόν διακρατούντα, οικουμένην πάσαν, χειρί αγνή Παρθενομήτορ, όν ικέτευε ως Yιόν σου καί Κτίστην, σώσαι τάς ψυχάς τών ανυμνούντων σε.

Εξαποστειλάριον

Εν πνεύματι τώ ιερώ

Μαρτύρων σε ωράϊσμα, Ιερέων τό κλέος, γινώσκομεν πανόλβιε, Βλάσιε Ιεράρχα, ως θύμα γάρ προσήνεγκας, σεαυτόν καί τέθυσαι, τώ διά σέ είς θυσίαν, εκουσίως ελθόντι, αγαθότητι αφράστω, καί βουλήσει αρρήτω.

Έτερον

Τοίς μαθηταίς συνέλθωμεν

Δεύτε καί δώμεν σήμερον, τώ Χριστώ δόξαν πάντες, αυτός γάρ ο Θεός ημών, τέρασι παραδόξοις, καί θαύμασι πολυτρόποις, τόν σοφόν Ιεράρχην, καί Μάρτυρα εδόξασε, Βλάσιον, όν τιμώντες, καί τήν αυτού, Ιεράν πανήγυριν εκτελούντες, αμαρτιών λυτρούμεθα, ταίς αυτού ικεσίαις.

Θεοτοκίον

Ζητών με τό πλανώμενον, πρόβατον παραβάσει, Θεός ό πλαστουργήσας με, σού τήν άφθορον μήτραν, υπέδυ άχραντε Κόρη, καί λαβών με επ' ώμων, εις ουρανούς ανύψωσε, συνεδρία τιμήσας τή Πατρική, ού τήν ανυπερβλητον ευσπλαγχνίαν, καί σέ τήν Θεομήτορα, προσκυνώ καί δοξάζω.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ώς σύνηθες, καί Απόλυσις